Ontstaan van buitenbegraafplaats

Begraafplaats Kovelswade

Begraafplaatsen hebben altijd een functie vervuld in de Nederlandse samenleving. De buitenbegraafplaats (begraafplaats gelegen buiten de muren en/of singels van de stad) is ontstaan na vele kritiek op de toen huidige Wet op Lijkbezorging. Het was een eeuwenoude gewoonten om de doden in en rond de kerken in de stad te begraven. Er waren klachten over ‘stinkende dampen en vuile uitwasemingen van lijken’. Van de zijde van artsen en predikanten kwam steeds meer hygiënisch en ethnische bezwaren tegen het begraven in de kerk. Rond 1750 raakten de kerken overvol met grafmonumenten en rouw- en wapenborden. In 1825 kwam het Koninklijk besluit dat begraven binnen de gebouwen (waar godsdienstoefeningen gehouden werden), en binnen de bebouwde kom verboden werd. En zo werden er rond 1830 met spoed begraafplaatsen aangelegd buiten de steden en dorpen.

Begraafplaats Soestbergen

Tegen de rouw- en wapenborden werd veel geprotesteerd. Over een bezoek aan de kerk schreef C.J. Nagtglas:

‘Aan de muren en pilaren zag men honderden geslachtswapen hangen. Die uit oude tijden, merendeels nauwelijks zoo groot als een dambord, waren erg verkleurd, en soms zoo vermalmd, dat de kerkgangers met angst naar boven keken en ieder ogenblik vreesden dat het gevaarte naar beneden zou storten. Aan de schilden uit de achttiende eeuw was meer zorg besteed, en de kolossale zwarte rouwkasten waren overal rijk versierd met kostbaar beeldhouwwerk, verguldsel en fluweel’.